Kastamonu’da 68 yaşındaki Ünal Feyzioğlu için cuma sabahları aynı duyguyla başlıyor. Güne kalkar kalkmaz tıraşını oluyor, özenle takım elbisesini giyiyor. Ceketinin yakasına bir gül iliştiriyor, bir gülü de eline alıp 2020’de kaybettiği eşinin mezarına gitmek üzere yola koyuluyor. Feyzioğlu’na göre bu yolculuk sıradan bir kabir ziyareti değil; yılların hatırasını taşıyan, vefayı diri tutan ve içinde kalan sözleri tamamlamaya çalıştığı sessiz bir buluşma.
1990 model otomobille mezarlığa yolculuk
Feyzioğlu, 1990 model otomobiliyle Kastamonu’nun sokaklarından ağır ağır geçerek Okmeydanı Mezarlığı’na ulaşıyor. Kabir başında dua ediyor, sonra da hafta boyunca içinde birikenleri eşiyle paylaşır gibi anlatıyor. “Ne yaşadıysam onunla dertleşiyorum, teselliyi orada buluyorum” diyen Feyzioğlu, eşini kaybettikten sonra bu ziyaretlerin daha da sıklaştığını söylüyor. Mezar ziyaretinde yalnızca eşine değil; ailesinden vefat eden diğer yakınlarına da dua ettiğini belirtiyor.
45 yıl spora emek verdi, tesiste kalmaya başladı
Ünal Feyzioğlu’nun hayatının önemli bir bölümü sporla geçmiş. Futbola Kastamonuspor’da başladığını, farklı takımlarda oynadıktan sonra yeniden bu kulübe döndüğünü anlatıyor. Futbolu bıraktıktan sonra da sporun içinde kalmış; malzemeci olarak görev yapmış. Emekliliğinin ardından ise Kastamonu Özel İdare Köy Hizmetleri Spor Kulübü’nde yeniden çalışmaya devam etmiş.
Eşinin vefatından sonra anıların ağır geldiği evden bir süre uzaklaştığını söyleyen Feyzioğlu, kulübün tesislerinde kalmaya başladığını aktarıyor. Yine de evinden tamamen kopmamak için haftada bir gün kendi evinde kaldığını; bunu da “hatıralar soğumasın, evimden uzaklaşmayayım” düşüncesiyle yaptığını ifade ediyor.
“Eşimi evlendiğim gün gördüm”
Feyzioğlu’nun hikâyesini farklı kılan ayrıntılardan biri de evlilik sürecinin alışılmışın dışında olması. Feyzioğlu, "Ortaokula giderken futbol kampındaydık. Babam çağırdı, 'Oğlum seni evlendireceğiz' dedi. 'Baba ne evlenmesi, ben daha çocuğum' desem de 'Yok evlendireceğiz' dedi. 'Kızı görmedim bile' dedim. O da 'Oğlum bir gözü kör, eli de çolak' dedi. 'Baba benim gözüm kör, elim de çolak değil, sen bana niye bu kızı alıyorsun?' dedim. Babamın zoruyla 16 yaşımda evlendik. Hanımın yüzüne bakıyorum gözü kör mü falan diye, duvaktan göremiyorum. Hanımın gözü kör değilmiş, bana öyle demişler. Daha önce hiç görmedim, göstermediler."
Yaklaşık 50 yıl süren evliliklerinin 2020’de, koronavirüs nedeniyle sonlandığını; eşinin hastanede tedavi gördüğü süreçte onu günlerce göremediğini ve acı haberi sonrasında aldığını dile getiriyor.
Eşini kaybettikten sonra bir süre daha çalışmaya devam eden Ünal Feyzioğlu, yaşadığı büyük kaybın ardından emekli olma kararı aldığını söylüyor. Aradan zaman geçtikten sonra Kastamonu Özel İdare Köy Hizmetleri Spor Kulübü’nden bir telefon aldığını, kulüp başkanı ve teknik ekibin yeniden birlikte çalışmak istediklerini ilettiğini anlatıyor. Feyzioğlu, o günden bu yana Özel İdare’nin tesislerinde kaldığını belirterek, “Haftada bir gün yine evime gidip yatıyorum. Evimden tamamen kopmayayım, anılarım soğumasın, hatıralar silinmesin diye bunu yapıyorum. Tesiste futbolcular var, çalışanlar var; oturup konuşuyoruz, dertleşiyoruz. İnsan içinde olmak bana iyi geliyor, bu yüzden tesiste kalmayı tercih ediyorum” ifadelerini kullanıyor.
Her cuma kabirde buluşan bir vefa
Feyzioğlu, eşinin mezarını haftalık ziyaretinin kendisi için vazgeçilmez olduğunu vurguluyor. Cuma günlerini özellikle seçtiğini söyleyen Feyzioğlu, mezarlıkta sadece eşinin değil, ailesinden kaybettiklerinin de bulunduğunu dile getiriyor. “Her cuma hanıma uğruyorum. Annem, babam, yengem, kardeşim… Hepsi burada. Eşimden sonra onların da başında durup dua ediyorum. Eşim hayattayken de mezarlığa gelirdim ama bu kadar düzenli değildi. Şimdi her hafta geliyorum; dua edince içim rahatlıyor. Burada huzur buluyorum, sanki yanımdaymış gibi konuşuyorum. Bir haftada ne yaşadıysam, neye sevindiysem neye üzüldüysem anlatıyorum. İçimdeki yükü paylaşınca da teselli buluyorum” diye konuşuyor.
Feyzioğlu, günümüzde bağların daha kolay koptuğunu söyleyerek, evliliği ayakta tutanın sabır ve bağlılık olduğuna dikkat çekiyor. Ona göre bir kez “evet” diyen iki insanın, hayatın iniş çıkışlarında da birbirinin yanında durması ve son nefese kadar omuz omuza kalması gerekiyor.
Okmeydanı Mezarlığı’nda görevli İlhan Yünlü de Feyzioğlu’nun bu ziyaretleri hiç aksatmadığını ifade ediyor; her hafta aynı gün mezarlığa geldiğini, eşinin kabri başında dua edip bir süre sessizce kaldığını anlatıyor.
